Przymiotniki

Przymiotniki w języku hiszpańskim, poza kilkoma wyjątkami, stoją po rzeczowniku i, naturalnie muszą się z nim zgadzać gramatycznie, a więc odmieniamy je przez rodzaj i liczbę. W słownikach znajdziemy zawsze formę podstawową, do nas należy prawidłowe jej odmienienie. Odmiana przymiotnika jest dość regularna, nie ma tylu wyjątków co przy rzeczownikach i zależy od końcówki w formie podstawowej.

​

Duża część przymiotników kończy się na -o, i jest to najłatwiejsza do zapamiętania i używania opcja odmiany. W takim wypadku formę żeńską utworzymy przez zamianę -o na -a, a liczbę mnogą przez dodanie -s do każdej z tych form. I tak otrzymujemy klasyczną odmianę przymiotnika:

​

bajo              baja              bajos              bajas

abierto        abierta         abiertos         abiertas

polaco         polaca          polacos          polacas

rojo              roja                rojos                rojas

​

Do tej grupy należą również wszystkie przymiotniki odczasownikowe, które biorą swój początek od formy participio. Participio samo w sobie jest nieodmienne kiedy funkcjonuje jako czasownik- część czasu złożonego, ale odmienia się kiedy staje się przymiotnikiem:

​

hablado       hablada        hablados      habladas

roto               rota               rotos              rotas

​

Kiedy przymiotnik kończy się na -e, to forma żeńska pozostaje taka sama, a w liczbie mnogiej dodajemy -s.

​

alegre                            alegre                       alegres                        alegres

verde                              verde                        verdes                         verdes

elegante                        elegante                  elegante                    elegante

estadounidense          estadounidense    estadounidenses    estadounidenses

​

Sprawa komplikuje się przy pozostałych końcówkach. Z zasady przymiotniki zakończone na spółgłoskę nie zmieniają się w formie żeńskiej, a w liczbie mnogiej dodajemy do nich -es.

​

joven              joven             jóvenes             jóvenes

mayor            mayor           mayores           mayores

feliz                feliz                felices               felices

marrón         marrón         marrones         marrones

​

Ale są i takie, do których w rodzaju żeńskim dodajemy -a.

​

español          española         españoles           españoles

trabajador     trabajadora     trabajadores      trabajadoras

parlanchín    parlanchina    parlanchines     parlanchinas

​

Niby są jakieś zasady co do konkretnych końcówek, które się zmieniają, a które nie, ale znajdziemy od nich kolejne wyjątki. Łatwiej chyba przyjąć same narodowości za osobną grupę przymiotników, która odmienia się inaczej. Można zaobserwować, że przy narodowościach zakończonych na spółgłoskę tworzymy rodzaj żeński przez dodanie -a:

​

francés            francesa            franceses         francesas

alemán            alemana           alemanes         alemanas

​

Przy pozostałych przymiotnikach forma w większości nie będzie się zmieniała:

​

gris                   gris                       grises                 grises

mejor               mejor                  mejores             mejores

fiel                     fiel                        fieles                   fieles

​

ale i tu znajdziemy wyjątki, jak przymiotniki zakończone na -dor lub -ín, jak wspomniane wcześniej trabajador i parlanchín.

​

Przymiotniki zakończone na -a również nie zmieniają się w formie żeńskiej:

​

egoísta           egoísta                  egoístas           egoístas

belga               belga                     belgas               belgas

​

No ale mamy jeszcze kolory, które zachowują się trochę dziwnie. Wiele kolorów, poza tymi najczęściej używanymi, jest nieodmiennych. Całkowicie nieodmiennych, co oznacz, że nie zmieniają się również w liczbie mnogiej, co dla każdego uczącego się, któremu wbija się do głowy, że wszystko trzeba odmieniać, wydaje się nienaturalne i dziwne. A zasada dotycząca kolorów jest taka, że jeśli pochodzą one od rzeczownika, który ten kolor obrazuje, to powinny zostać nieodmienione (to trochę tak jak kiedy po polsku powiemy: spodnie lila, albo spódnica bordo- zamiast bordowa). W takim wypadku pełna odmiana wygląda (a właściwie nie wygląda, bo jej nie ma):

​

naranja             naranja            naranja               naranja

rosa                   rosa                  rosa                      rosa

burdeos           burdeos          burdeos              burdeos

rubí                    rubí                  rubí                      rubí

​

Powszechne jest natomiast traktowanie tych kolorów jako pełnoprawnych przymiotników i odmienianie je zgodnie z ogólnymi zasadami, czyli tworzenie regularnej liczby mnogiej, zwłaszcza przy tych zakończonych na -a.

Kolory nie powinny się również odmieniać, kiedy do damy do nich jakąś modyfikację np. claro albo oscuro: pantalones verde claro.​

​

​

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

​​​​​